Denkend aan Opa

In het land van mijn Opa

Applaudisseerden klaprozen voor de veldleeuwerik

Zongen krekels altijd het hoogste lied

Dirigeerde de haan heel het hennenkoor

 

In het land van mijn Opa was het altijd zomer

Mocht ik onbevangen een kind zijn

Leerde ik onvoorwaardelijk lief te hebben

Blij te zijn met het kleinste grassprietje

 

In het land van mijn Opa was het elke dag feest

Snoven boerenpaarden hun longen vol eerlijke lucht

De smid besloeg er fluitend hun hoeven

Daar in dat land dat nooit het mijne mocht worden

Leerde ik dat eenvoud de grootste rijkdom is

 

©Laurine Vandepitte

 

Over laurinevandepitte

I like: to write, to illustrate, to paint, to draw, to travel, to photograph, all kinds of art. Ik hou van: schrijven, illustreren, schilderen, tekenen, reizen, fotograferen, van ceramiek maken en van kunst in de ruimste zin van het woord.
Dit bericht werd geplaatst in Eigen gedichten, Natuur, Zomer. Bookmark de permalink .

Plaats een reactie