De eerste sneeuw is er!

Yes! De eerste sneeuw is gevallen! Wauw! Mooi winterwit, feëriek! Zomaar gratis uit de lucht gevallen, als op een ouderwetse échte Kerstdag, maar dan wel eind november 2008. Sneeuw heeft op mij nog altijd datzelfde effect als vroeger. Eerst is er het ongeloof, dan volgt de blijdschap. Het liefst van al loop ik dan als het even kan als eerste over deze krakende oogverblindend witte deken heen. De wereld ziet er meteen zo’n stuk onschuldiger uit als het sneeuwt, net alsof álles pas gemaakt is en nog ontdekt mag worden! Het lijkt ook altijd veel stiller op straat als het de eerste keer van de winter sneeuwt. Een zondag als vandaag is dus pure luxe, want het is nog niet eens winter! Die begint officieel pas op 21 december, over een maand dus.

Wijt het maar aan mijn dichterlijke ziel dat ik zo blij als een kind word bij het zicht van vallende sneeuwvlokken. Wijt het ook maar aan mijn gevoelige aard, dat ik ontroerd word door de onaardse stilte. Wijt het maar aan mijn verbond met de natuur, dat ik dubbel respectvol word voor al wat leeft en groeit en bloeit op dagen als deze. En vergeef me mijn blijdschap, het is geen egoïsme!

Ik weet heus wel dat er mensen zijn die dakloos over straat zwerven en dat vind ik erg genoeg. Toch vraag ik me tegelijkertijd af of zij nooit meer éven blij kunnen worden bij de aanblik van een ondergesneeuwde tuin, waarin mezen bengelen aan een boomtak met een mezenbol. Diep in ieder van ons zit toch altijd nog een stukje pure onschuld verscholen? Dat ene stukje puurheid van toen wij net geboren waren. Alleen daarom al word ik blij, telkens wanneer het sneeuwt en alles wit wordt. Sneeuw verzinnebeeldt voor mij symbolisch dat in ieder van ons een goede mens schuilt, voor wie het maar wil zien en geloven!

Laat mij dus maar even gelukkig zijn omdat het sneeuwt. Mocht ik het vergeten zijn, vandaag weet ik het weer zeker: er is nog hoop op een betere wereld!